ساعت هفت و نیم عصر

فکر کردم  که وبلاگ خوانی به همه چیز این دنیای مجازی می ارزد همین وبلاگ های قدیمی ک هیچ چیز نه تلگرام نه اینستا نه هیچ چیز دیگری جایگزینش نمی شود آرامشی ک توی این نوشته های پر و تنگ هم هست و توی هیچ گروه و عکسی پیدا نمیشود... امروز هول و حوش ساعت ۶ صبح ک از درد به خودم میپیچیدم بعد از اینکه توی تلگرام او نوشتم دارم از درد میمیرم و سین دوم را نخورد پناه بردم به ژلوفن و بعد وبلاگ ها... به بلانش به قناری و همه آنهایی ک میشناختم... بعد دلم نوشتن خواست دلم خواست بنویسم حتی اگر فقط روزمره ها باشد....  ساعت هفت و نیم عصر...ادامه مطلب

فکر میکردم دیشب برف سنگینی میبارد منتظرش هم بودم خاهر جان هم گفته که امسال قرار است برف ما را بکشد قرار است اللینو بیاید و چندین روز برف و سرمای زیر 30 درجه و من بیشتر از اینکه بترسم منتظر اللینو هستم و امیدوارم که آمدن آن هم مثل همه آمدن های دیگر الکی و سرکاری نباشد ...فکر سرمای شدید با برفی که هیچ پارویی به آن کارگر نیست توی این روزهای بخ زده یک نواخت میتواند یک خوشحالی بزرگ باشد ...یک نفر دلش میخواهد یک چیزی پرت کند سمت خدا و سرش فریاد بزند که دیگر هیچ چیز ندارم که بگیری و دلت خنک شود کاش هیچ وقت هیچ آدمی از خدایش غمی به دل نگیرد کاش همه دوستش داشته باشیم . ساعت هفت و نیم عصر...ادامه مطلب

خیلی وقته ننوشتم ...شاید چون این روزا نوشتن نداره ...این زهرا نوشتنی نیس ...

+  وقتی میگه زهرایی قند تو دلم آب میشه ....

ساعت هفت و نیم عصر...

آون یکی از مردهای زندگی منه ک هیچ وقت بساط آسودگی خیالم رو محیا نکرده مثلا هر وقت ک میاد اینجا از کسی حرف میزنه که برای من ناراحت کننده اس و اینقدر عادی حرف میزنه که... و حتی با اون آدم دوست بوده بدون در نظر گرفتن حال های بد من.    +از ویژگی های برادرانه ++ حالم میریزه بهم همون موقع پیام میاد چیکارا میکنی... عصبی و بی حوصله مینویسم چی به چیه و اخرش میگم از همه داروسازا متنفرم... پیام میده ک منم بدم میاد.. این جمله فقط همدردی نیس یه چیزی با خودش داره ک دلمو اروم میکنه میشه باعث انبساط خاطر..   ساعت هفت و نیم عصر...ادامه مطلب